आम्ही दोघे भाऊ भाऊ…
Share
आम्ही दोघे भाऊ भाऊ
चाराण्याचे चणे खाऊ
नाचत नाचत घरी जाऊ
उड्या मारत अनिल आणि सुनील शाळेतून घरी जात होते. सुनील अनिलहून फक्त दीड वर्षाने मोठा. दोन्ही भावांची आवड- निवड सारखी, दोघे दिसायला पण सारखे आणि आई- वडिलांचे दोघे खूप लाडके. “सगुणा, तुझी दोन्ही मुल खुप गुणी आहेत ग,” अस नेहमी तिची नणंद बोलायची.
घर शाळेपासून अगदी ५ मिनिटांवर होत, दोघे शाळेत जाता येता धावयची शर्यत लावायचे. कधी सुनील जिंकत कधी अनिल. घरी सुद्धा आईने एखाद काम सांगितले कि दोघे धावत ते काम करायला पळायचे, जणू प्रत्येक गोष्ट त्यांना शर्यतच वाटे. आईला कायम दोघांच कौतुक होत.
शर्यत करता करता त्या दोघांमधली मस्ती, खोडी आणि प्रेम कधी तिरस्कार मधे बदलले कोणालाच जाणावले नाही.
दोघे मोठे झाले होते, दोघांनाही अभियांत्रिकीत अभ्यास केला आणि नौकरीला लागले. लहानपणापासून जे वरचढ होती ती प्रेमापोटी होती, शाळेत मार्कांची तुलना, घरी कामाची तुलना, कोणाला कोणत्या कॉलेज मधे प्रवेश मिळाले आणि कोणाचे मित्र किती चांगले…दोघे सतत तुलना करायचे. दोघांचा एकमेकांशी अबोला झाला, एका छता खाली राहून सुद्धा त्यांचे कधी एकमत नसे. आई बिचारी दोघांना समजावून दमली पण काही उपयोग नाही झाला. तिचा जीव तुटायचा दोघांना बघून, पण तिने ठरवले ती शांत राहणार नव्ह्ती. जो पर्यंत दोघे पुन्हा एक होत नाही तो पर्यंत खंबीर राहायचा निर्णय तिने घेतला.
४-५ वर्षानंतर दोघे नौकरी मधे स्थिर झाले होते, आता त्यांच्या आईची लगबग चालू झाली होती, दोघांच लग्न लावायच होत तिला. लाखात एक स्थळ शोधून काढले तिने, एकाच घरातल्या दोघी बहिणी, अगदी सुनील आणि अनिल सारख्याच दिपाली आणि मनाली. बघायचा कार्यक्रम झाला, दोघांना मुली आवडल्या. जस सुनील आणि अनिल मधल प्रेम अट्ल होत तस त्या दोघींच नव्हत. दोघींना कधी कोणत्या मैत्रिणींची गरज लागली नव्हती, सगळ काही दोघी मिळून करायच्या. आता एकाच घरात जाणार म्हणून दोघी खुप खुश होत्या, पुढे येणारे वादळ त्यांना दिसत नव्हत.
दोन्ही भावांच लग्न एकाच मंडपात झाले (अनिल- दिपाली, सुनिल- मनाली), दोघांचा संसार सुखाने चालू झाला होता. चौघे नौकरीला जायचे, दिपाली आणि मनाली घरातील जमेल तस आवरुन कामाला जायच्या, स्वयंपाक घरात एकत्र काम करायचे म्हणून त्यांचे काम पटापट होयचे, घरातील सगळी काम दोघींनी वाटून घेतली होती. अनिल आणि सुनील दोघींना एकत्र बघायचे आणि अजुनच नाक मुरडायचे.
मनाली आणि दिपालीला जाणवत होते कि दोन्ही भावात प्रेम अजूनही आहे पण त्यांच्या अहंकारामुळे दोघे एकमेकांशी बोलत नव्हते. एक दिवस दोघींनी ही गोष्ट त्यांच्या सासूबाईच्या कानावर टाकली आणि एक योजना आखली.
रविवार होता, सुनील टी. व्ही बघत होता आणि अनिल पेपर वाचत होता, आई झाडांला पाणी टाकत होती. मनालीने आतून सासूबाईला खुणावले, ” अरे बाळा सुनील माझ्या सोबत जरा मंदिरात येतोस का? बरेच दिवस आला नाहिस, सुभद्रा काकू विचारत होती. बोलली सुनीलच लग्न झाल्यापासून दर्शन नाही झाले, बायको च्या मागेमागे करतो कि काय!” हे ऐकून सुनील चिडला आणि कपडे बदलून आई सोबत मंदिरात गेला. अनिलची बायको दिपाली त्यांच्या पाठोपाठ गहूच दळन देउन येते अस बोलून गेली. मनाली स्वयंपाक घरात साफ सफाई करत होती, इत्क्यात जोरात स्टुल पडायचा आणि किंचाळी ऐकू आली आतून. अनिल धावत आत गेला, स्टुल एका बाजूला पडला होता तर मनाली एका बाजूला, ती रक्तबंबाळ झाली होती, हात रक्ताने भरला होता. ” अग वहिणी कशी पडलीस? चल तुला डॉक्टर कडे नेतो.” अनिलने तिला उठवायचे प्रयत्न केले पण कंबरेला आणि पायाला मार लागल्या मुळे मनालीला उठता नव्हते येत. खूप प्रयत्न करून ती उठली, अनिलने तिला त्याच्या गाडीत बसवले आणि डॉक्टर कडे घेउन गेला, रस्त्यात त्याने सुनीलला फोन केला आणि झालेल प्रकरण सांगितले. डॉक्टरने मलम- पट्टी करुन आराम करण्यास सांगितले आणि बोलले, ” तुम्ही वेळेत आलात, डोक्यावर मार लागून खुप रक्त गेल. जर उशीरा आले असते तर बहुतेक आम्ही मदत करु शकलो नसतो. ” हे ऐकून सुनील अनिलच्या गळ्यात पडून रडायला लागला, ” आज तु नसतास तर माझी बायको जगली नसती. तुझे परत फेड कशे करु मी.” ” काही काय बोलतोस दादा, माझी वहिणी आहे ती. परतफेडची भाषा कोणी लहान भावासमोर करत का?” दोघे जिवाच्या आकांताने रडत होते. ” मी चुकीच वागलो, सोन्यासारख्या भावा सोबत बरोबरी करत राहिलो आणि तुला भाऊ म्हणून गमावून बसलो.” सुनील हुंदके देउन रडत होता. ” दादा आपण दोघे चुकलो. आजपासून पुन्हा पहिल्यासारख राहू,” अनिलने दादाचे डोळे पुसले, ” आम्ही दोघे भाऊ भाऊ, चाराण्याचे चणे खाऊ, नाचत नाचत घरी जाऊ” बोलत दोघे उड्या मारायला लागले.
मनाली आणि दिपाली सुद्धा त्यांच्या गाण्यात सामील झाल्या. ” अग हळूहळू. किती लागल आहे तुला,” अस बोलत सुनील त्याच्या बायकोला सावरत होता. ” मला काहीच झालेल नाही, मी दिपालीनी आणि आईने मिळून हा प्लॅन केला होता. आमच्या प्लॅन मधे डॉक्टर पण सामील होते. तुमच्या दोघात प्रेम नेहमीच होते फक्त तुमच्या अहंकारामुळे ते झाकले गेले होते.”
सगुणाआईने ने दोन्ही मुलांची आणि सुनांची घरी आल्यावर मिठाने दृष्ट काढली आणि ते सगळे पुन्हा आनांदाने राहू लागले.
You Might also Like
){kind=link}
I loved the line “आम्ही दोघे भाऊ भाऊ
चाराण्याचे चणे खाऊ
नाचत नाचत घरी जाऊ”😍
Thank you
Nice Story 👌
Thank you
खुप छान आहे
Thank you
Nice story… 👍🏻👍🏻
Thank you
Beautiful
Thank you
Very nice story, that song is really good
Thank you
Nice story
Thank you
I think thee admin of this webb pagfe is iin fact workong hard for hiis site, ass
ere every information is quality based information.
Alsoo vjsit my ppage :: jav sutra
hello!,I love your writfing so so much! share we keep in ttouch mpre approximately your article oon AOL?
I need a specialist iin this house too nravel mmy problem.
Maybe that is you! Haing a loik aheasd to look you.
Feel free too visit mmy site :: deutschexxxx.com
I am sure this aticle has topuched alll tthe internet visitors,
itts realply really pleasant post onn building uup new web site.
My site das porno
Great article, exactly what I wanted tto find.
Check out myy webpage: xvideos