एक प्यार का नगमा है….

” जाऊया ना आपण आई- पप्पा कडे!” राधा ने पुन्हा तिच्या नवऱ्याला विचारले. ” नाही बोल्लो ना एकदा मग का तू तेच तेच विचारतेस? उद्या जाऊ, अजून सगळे पाहुणे आहेत ना ” राघव चिडूनच बोल्ला. “पण त्यांचा ३०वा लग्नाचा वाढदिवस आज आहे, दिवसाला काही मह्त्व आहे ना. दादा वाहिनी पण बाहेर गेलेत, म्हणून वाटते कि आपण जाव,” राधा ने पण चिडून उत्तर दिले. राधा च्या लांबच्या नणंदेच  लग्न होत, मुलगी सासरी गेली पण होती आणि सगळे निवांत बसले होते. राधा चा आई- वडिलांवर खूप जिव होता. आज सकाळी आई ला फोन केला होता शुभेच्छा द्यायला तेव्हा समजले कि दोघांना सर्दी खोकला झालाय, तेव्हा पासून जीव वर खाली झाला होता तिचा. शेवटी वैतागून राघव तयार झाला, ” आवर चल पटकन, मी गाडी काढतो,” बोलत तो गेला बाहेर. राधा ने पटापट सामान घेतल आणि निघाले दोघे. दुपार चे ३:३० झाले होते, म्हणून रस्ता मोकळा मिळाला गाडी पळवायला, राधा ला नेहमी भीती वाटायची फास्ट गाडीची पण शांत बसून होती, राघव चा राग गाडी चालवन्यात दिसत होता. ४ तासांचा रस्ता होता, एर्वी गप्पा मरनारे दोघे एकदम शांत होते. राधा ने प्रयत्न केला बोलायचा पण राघव तोंडाला कुलूप लावून बसला होता. राधा ने रेडिओ चालू केला, जुनी गाणी चालू होती, राघाव ला जुनी गाणी खूप आवडायची, अगदी हरवून जायचा तो, रोज रात्री जेवण झाल्यावर स्टडी रुम मधे डिम लाईट लाउन आराम खुर्चीत बसून जुनी गाणी ऐकायचा.सूर्य मावळती ला आला होता, आकाश कस गुलाबी झाल होत, सगळे पक्षी घरी परतत होते, राधा खूप दमली होती, डोळे बंद करून निवांत बसली होती. रेडिओ वर, ‘ एक प्यार का नगमा है, मोजो कि रवानी है, झिंदगी और कुछ नाही तेरी मेरी कहानी है’ गाण लागले.दोघांनी एकमेकांकडे पाहिले, कॉलेज मधे पहिल्यांदा कॅंटिन मधे भेटले होते तेव्हा हेच गाण लागल होत, तेव्हा पासून आज पर्यंत जेव्हा पण हे गाण लागत ते दोघे पुन्हा प्रेमात पडतात.

राघव ने त्याचा हात पुढे केला, राधा ने हळूच तिचा हात त्याच्या हातावर ठेवला, दोघांच्या नजरेत प्रेम ओसांडून वाहत होत, राघव तिच्या  कडे बघतच बसला. हसल्यावर किती सुंदर दिसते, गलावरच्या खळी वर तर तो आजही घायाळ होयचा. ” आय ॲम सॉरी,” बोलून तो हसला. ” राघव समोर बघ,” किंचाळून राधा ने  राघव चा हात अजूनच घट्ट पकडला.

हायवे च्या मधेच पाण्याचा टॅंकर आडवा येत होता, राघाव ने ब्रेक मारण्या आधीच त्यांची गाडी टॅंकर ला आदळून दोन विळखे घेउन हायवे च्या खाली उडाली.

टॅंकर वरचा ड्राव्हर घाबरून लगेच कार ला बघायला गेला. राधा आणि राघव रक्त बंबाळ झाले होते, पण दोघांनी हात सोडले नव्हते. रेडिओ वर अजूनही तेच गाणे चालू होते,
‘ तुफान तो आना है, आकर चले जाना हैं बादल है ये कुछ पल के,
रेह जाती निशानी है| झिंदगी और कुछ नाही, तेरी मेरी कहाणी है|

आकाशात दोन पाखरे कायमचे उडून गेले.