वळणाचा रस्ता

रात्रीचे ११:३० वाजले होते. मनोज मस्त त्याच्या खोलीत झोपला होता, इतक्यात मनोजचा फोन वाजतो. “हॅलो?” “मनोज सर. मी राजु बोलतोय. सॉरी इतक्या रात्री फोन केला पण आपल्या प्रोजेक्टचा २ मजल्यांचे स्लॅब पडले आणि त्या खाली जे लेबर झोपले होते ते दबले गेलेत.” मनोजच्या कपाळावर आठ्या आल्या आणि एसी चालू असूनही त्याला घाम फुटला. ” तिकडे लेबर का झोपले होते? त्यांना स्वतंत्र खोल्या आहेत ना राहायला? किती जण होते?” मनोजचा स्वर चढला. “सर दोघेच होते. काम संपायला वेळ झाला त्यांना, खुप पाऊस होता म्हणून खालीच जेवले, दोन पेग मारले आणि झोपले अशी खबर मिळाली मला. तुम्ही लगेच या सर प्लीज.”

मनोजने त्वरित कपडे बदलले, त्याचा आवाज ऐकुन त्याची आई त्याच्या खोलीत आली आणि झालेला किस्सा त्याने आईला सांगितला. “अरे पण तुम्ही तर नेहमी चांगलं सामान वापरता, तुमचे कामगार पण चोख असतात मग अस कसं झालं?”  तिने मनातला प्रश्न विचारला. “हो ग १५ वर्ष ह्या लाईन मधे काम करतोय पण पहिल्यांदा अस काही झालंय. देव जाणे अस कसं झाल. चल मी निघतो. राजु साईट वर एकटा आहे. मला जायला ४ तास तर लागतीलच. तू काळजी घे. दरवाजा नीट लावून घे, झोप शांत. मी पोहोचल्यावर फोन करतो,” मनोजने बूट घालताना तिला प्रेमाने सांगितल. “हे घे छत्री खुप पाऊस आहे आणि नीट गाडी चालव घाटाचा रस्ता आहे. कधी झोप येत असेल तर आर्धा तास झोपून घे,” अस म्हणत तीने मनोजच्या कपाळाला अंगारा लावला.

मनोजने गाडी काढली, समोर असलेल्या गणपतीच दर्शन केल आणि निघाला. फोन त्याने ब्ल्युटूथने गाडीला कनेक्ट केला आणि राजुला फोन केला. “राजु मी निघालो आहे. तू काळजी करू नकोस. घाटात जर पाऊस असेल तर मला यायला वेळ लागेल. तस झाल तर सकाळी पोलीसला बोलवून घे आणि जे काही झाल ते व्यवस्थित सांग.” फोन ठेऊन मनोजने रेडिओ चालू केला. हा त्याचा रोजचा रस्ता होता, बिल्डिंगच्या कामानिमित्त आठवड्यातून दोनदा तरी जाण होयचच. १ वाजला होता, मनोजने गाडी बाजूला केली, थोड पाणी प्यायला आणि थोड तोंडावर शिंपडल, घाटाचा रस्ता सुरु होणार होता. घाट सुरु होताच धो-धो पाऊस कोसळू लागला, गाडीचे वाईपर जोरात काच साफ करत होते. मनोजने गाडी एकदम हळू केली, १० मीटर अंतरावरच सुद्धा दिसत नव्हत, रस्ता तोंडपाठ जरी असला तरी रात्रीच्या काळोखात आणि पावसात तो जणू अनोळखी वाटत होता. मनोजच्या न पुढे गाडी ना मागे, जसा तो एकटाच रात्री किल्ला लढायला निघाला होता. त्याच्या डोळ्यांवर झापड येऊ लागली, रेडिओचा आवाज अजुन वाढवला त्याने. घाट वळणावळणाचा होता, गाडी पावसात ३० च्या वेगात धावत होती. मनोज सावध गाडी चालवत होता पण डोळ्यावरची झापड वाढू लागली. गाडी बाजूला थांबवली, पावसाचा जोर अजुनच वाढला होता. पाण्याची बाटली हातात घेतली, हात थोडा ओला करून चेहरा पुसून घेतला आणि दोन घोट पाणी प्यायला. दहा मिनिट जरा विश्रांती घ्यावी म्हणून त्याने रेडिओ बंद केला आणि पार्किंग लाईट लावून डोळे बंद केले. २ वाजले होते, डोळे मिटताच त्याला झोप लागली. काहीच क्षणात रेडिओ कर्कश आवाजात सुरू झाला, मनोज दचकून उठला! रेडिओ बंद केला त्याने, अस कस रेडिओ आपोआप सुरू झाला! पाऊस थोडा निवळला होता, मनोजने गाडी सुरू केली तर समोरून एक स्त्री त्याच्या दिशेने येताना दिसली. मनोजला घाम आला, भुतप्रेत तर नाही हे. पण ती स्त्री व्यवस्थित पंजाबी ड्रेस मधे होती, केस नीट बांधलेले होते, गळ्यात मंगळसूत्र होत आणि हातात एक पर्स. तिने मनोजच्या गाडीची काच ठोठावली. मनोजने घाबरत काच खाली केली, “मी डॉक्टर चारू, पुढेच माझी गाडी पंचर झाली आहे. दोन तास झाले मी मदत शोधते. गाडीत स्टेफनी आहे पण मला जमत नाहीये. फोनला रेंज पण नाहीये साहेब प्लीज काही मदत कराल?” मनोज संभ्रमात पडला पण ती डॉकटर आहे आणि व्यवस्थित वाटते म्हणून त्याने मदत करायची ठरवल. “बसा तुम्ही गाडीत आपण जाऊया तुमच्या गाडीपर्यंत आणि बघू कसे जमतंय.” चारू बसली गाडीत पण गाडी कुठे चालू होते, मनोजचे बरेच प्रयत्न झाले. “तुमची गाडी खराब झाली आहे अस वाटतंय,” चारूने हसत ओळखले. “आहो नाही, आता चालू होती,” मनोजने चिडत तिच्याकडे पाहिले. घारे डोळे, फुलाच्या पाकळ्यांसारखे गुलाबी होठ, थोडे भिजलेले केस, तो तिच्याकडे पहातच राहिला. “मग काय झाल? चालू का नाही होत गाडी?” चारूने विचारल. मनोजने बघितले पेट्रोलचा काटा खाली आलेला. “पेट्रोल कालच भरलेलं. लगेच कसं संपल!” मनोज अचंबित झाला. “घाटात काहीही होऊ शकत,” पुन्हा हसत चारू बोलली. “आपण एक काम करू. चालत माझ्या गाडीकडे जाऊ, माझी गाडी फिक्स करा मग माझ्या गाडीतून पेट्रोल टाकू तुमच्या गाडीत,” चारूने सुचवले. मनोजला पटल, ते दोघे तिच्या गाडीकडे निघाले. गुडुप अंधार होता, दोंघानी फोनचे टॉर्च चालू केले, पाऊस पुन्हा सुरू झाला. “माझ्याकडे छत्री नाहीये,” चारूने नैराश्याने सांगितले. “या ना माझ्या छत्रीत,” म्हणत मनोजच्या मनात चांदणं चमकले. दोघे एकाच छत्रीत त्या काळोखात चालत होते, मंद हवा होती आणि मंद पाऊस होता. तिचा मनमोहक स्पर्श मधून होत होता. “इतक्या रात्री कुठे निघाल्या होते तुम्ही?” मनोजने विचारले. “मी एका कॉन्फरन्स साठी गेले होते, निघायला उशीर झाला पण घरी माझी मुलगी एकटी आहे म्हणून थांबू नाही शकले, ती रात्रभर माझी वाट बघत बसली असेल. माझे मिस्टर पण बाहेर गावी गेले आहेत. तशी दिवसभर राहते ती एकटी पण रात्री नाही जमत तिला,” चारूने उत्तर दिल. “आणि तुम्ही कुठे जाताय?” तिने मनोजला विचारले. मनोजने सविस्तर माहिती तिला दिली. “भिती नाही वाटली का तुम्हाला अस एकटीला घाटात भटकायला?” मनोजने तिला विचारले. ” घाबरायचे काय त्यात? माझ्या पर्स मधे भरपूर छोटी हत्यारे आहेत, कराटे येतात मला.” चारू पटकन बोलून मोकळी झाली. “नाही हो म्हणजे भूत बित असेल तर!” इतक्या थंड हवेत सुध्दा मनोजला घाम आला होता. चारू खूप हसली. १०० मीटरच्या अंतरावर तिची गाडी उभी होती. चारू हसतच होती, मनोज आता पूर्णपणे घाबरला होता. हस्ताहस्ता तिचे केस मोकळे झाले, हाताचे नख मोठे झाले, तिचे नाजूक होठ मोठे आणि लाल झाले, तिचे मादक हसणे असह्य झाले, “मीच इथली मालकीण आहे. मला कसली भीती!” अस म्हणत ती अजुन जोरात हसू लागली. मनोज त्याचा जीव मुठीत ठेऊन धावू लागला, त्याचा फोन वाजत होता. जीव महत्त्वाचा म्हणून तो धावतच होता, फोन अजूनही वाजत होता. मनोज दचकून जागा झाला, ३:३० वाजले होते. राजुचा फोन होता, “हॅलो. सर कुठे पोहोचलात?” मनोजने घाम पुसला, एसी फुल करून त्याला सांगितल की झोप येत होती म्हणून तो घाटात झोपला होता थोडा वेळ, दहा मिनिटांची डुलकी दीड तासाची झाली होती. मनोज आता खडखडून जागा झाला होता. पुन्हा गाडीतल्या गणपतीच दर्शन केल आणि निघाला, थोड्याच वेळात त्याला तीच गाडी दिसली चारूची, गाडीचा वेग त्याने कमी केला. हृदयाचे ठोके वाढले होते, अंगावर शहारे आले. गाडी मागून चांगलीच चेपली होती, रस्त्याच्या खाली गेली होती गाडी, मनोज जीव मुठीत ठेऊन खाली उतरला, चारू च्या गाडीचे फोटो काढले. पुढे बघतो तर चारू स्टियारिंग वर कोसळलेली होती, कपाळातून रक्त वाहून गेलं होत. घाबरतच त्याने तिचा श्वास तपासला, गेली होती ती. हातात एक कागद दिसला, ‘ ट्रक- एम एच २२ एस १९८८’ रक्ताने ओला झाला होता कागद. मनोजने तातडीने पोलीस मधे फोन लावला आणि सगळी माहिती दिली. सकाळी ६ वाजता पोलीस आले, तोपर्यंत मनोज तिथेच थांबला होता. पोलिसांनी प्रेत बाहेर काढल, तोच पंजाबी ड्रेस, तेच मंगळसूत्र आणि तेच कॉन्फरन्सच आय कार्ड तिच्या गळ्यात. कसं शक्य आहे! मनोज पेचात पडला. त्याने राजुला फोन लावला, “हॅलो, पोलीस आली आहे इकडे. मी आता निघतोय. एक तासभरात येतो.”

“सर ५०० मीटर मागे अजुन एका गाडी मधे डेड बॉडी आहे, एक माणूस आहे. अशीच ठोकली आहे मागून. गाडीचा एकदम चुरा झालाय, चेहरा पण समजत नाहीये. लायसन्सवर नाव ‘मनोज जीवाने’ लिहिले आहे. त्याच ट्रकने तर नसेल ठोकल दोन्ही गाड्यांना?” हवालदार  त्याच्या सिनियरला बोलला.